Rozdział 12

Ostrzeżenie!

Ten rozdział zaiwera bardzo.... bardzo pikantną scenę erotyczną. 

+18!! ( aha... a sama nie mam 18 xd Ale co tam ^^)

Miłego czytania!

Budzę się obolały. Najbardziej dokłucza mi pulsujący ból w ramieniu. To jednak nie przeszkadza mi w myśleniu. Głowę zapsząta mi wiele nierozwiązanych spraw.

Głównie to co zaszło między mną a Jacem... Nie wiem czy to prawda. I tego dowiem się w pierwszej kolejności.

Próbuje wstać, ale efekt tego jest taki, że znów padam na łóżko.

Jestem wyczerpany mimo długiego odpoczynku...

Argh... Jeszcze nigdy wszystko mnie tak nie bolało... Po żadnej walce...

A zwykła/ niezwykła wampirzyca potrafiła dać mi w kość ...

Pora na zwiększenie treningu Alec... - mówię w powietrze.

Po chwili słychać dźwięk otwieranych drzwi szpitala. Do środka wchodzi Jace.

Nie mam pojęcia jak zareagować. Szybko zamykam więc oczy i staram się zwolnić oddech tak aby moja klatka piersiowa unosiła się w miarowym, sennym rytmie.

Słyszę jak podchodzi do mojego łóżka.

Jego głos przerywa ciszę.

- Mnie nie oszukasz.

" Cholera!" - krzyczę w myślach chodź tak naprawdę to czego się mogłem spodziewać?

- Dobra masz mnie... Po co przyszedłeś? Bo chyba się o mnie nie martwisz?

Chwilę milczy ale po kilku sekundach odpowiada.

- Masz racje. Nie przyszedłem użalać się nad tobą... Tylko przekazać wiadomość od twojego kochasia.

- Słucham? - mój głos trochę zadrżał.

Jeżeli Magnus nie powiedział mi tego osobiście to znaczy, że mu się spieszyło...

A to oznacza kłopoty.

- Mag's powiedział, że może dziś nie wrócić do domu. Masz się nie martwić i odpoczywać. Koniec wiadomośc.

Zamarłem. Jak to nie wraca??!! Co on wymyślił?! Mag's nie jest głupi... Na pewno nigdzie nie nadstawia karku...

- Gdzie on jest?! - krzyczę.

- Teraz? Prawdopodobnie skopuje właśnie tyłek Camile...

- CO?!

- To co słyszysz.

Nie wiem co się ze mną dzieje. To jego wina. To wina Jace. Jak on mógł pozwolić mu iść!?

Mimo bólu, wyczerpania i niechęci do życia.. Rzucam się na niego.

W moich żyłach płynie czysta, płynna adrenalina.

Przyciskam go do ściany. Trzymam go za kołnierz koszuli i niemal pozbawiam oddechu.

- Jak. Mogłeś. Go. Puścić. - syczę.

Jace nie odpowiada tylko kopie mnie z całej siły w ranę na nodze.

Ból przeszywa każdą komórkę mojego ciała. Mam ochotę umrzeć.

Upadam na ziemię. Na czoło wstępują mi krople potu. Walczę z bólem i krwią, która sączy mi się z nowo otwartej rany.

- Przykro mi. - słyszę tylko, a potem wszystko tonie w czerni...

*

Światło przebija mi się przez powieki i jestem zmuszony je otworzyć.

Obracam się na bok, co o dziwo nie boli aż tak bardzo. I kiedy tylko w pełni otwieram oczy widzę najpiękniejszy widok na świecie.

Obok mnie leży Magnus.

Nie śpi. A jego kocie oczy wpatrują się we mnie.

Serce mi staje...

On żyje. Nic mu nie jest...

Całuje go. Tak po prostu z tęsknoty.

Mój język przesuwa się po jego podniebieniu, a on cicho jęczy z rozkoszy. Wplatam mu rękę we włosy a drugą obejmuje w tali i przyciągam do siebie.

Czuję ciepło jego ciała. Jego ręce błądzą po moich plecach i po chwili zjeżdżają na tyłek, który mocno ściska.

Tym razem ja wydaje z siebie jęk. Czuję jak sztywnieje. Uśmiecham, się łobuzersko kiedy widzę, że jego spodnie też są lekko uwypukolne.

Moje ręce wędrują na krańce jego odsłoniętego torsu.

Jednocześnie całując go walczę z rozporkiem. Po chwili rozpinam go i zrywam z niego spodnie. Jest przede na w samych bokserkach, które i tak ledwo go ogarnają.

Przygryzam wargę Magnusa, na co on reaguje westchnieniem. Obracam go na plecy i zacznam namiętnie całować jego szyję. Powoli schodzę niżej. Zatrzymuję się na skutkach, które lekko ssę.

- Alexandrze - dyszy Magnus.

- Tak?

- Błagam... Doprowadzasz mnie do szaleństwa...

Uśmiecham się. Może się jeszcze podroczymy.

Ssuwam się więc niżej aż do bioder. Tylko po to żeby potem wrócić do góry i wbić się mocno w jego usta.

Mags wydaje z siebie jęk niezadowolenia.

Ale tak ma być.

W końcu Magnus nie wytrzymuje. Ręką ciągnie mnie za włosy i przesuwa mi głowę w okolice swojej męskości.

Przygryzam lekko materiał bokserek.

Już wiem co robić...

***

Dochodzimy niemal w jednym momencie.

Padam wyczerpany na jego tors. Całuje go jeszcze w usta i zsuwając się z niego wtulam się w jego ramię.

- Alexandrze?

- Tak?

- Gdzieś ty się nauczył takich rzeczy?

- Uczę się od mistrza - szepczę.

Tak wtuleni zasypiamy. A ja mam jedną z nielicznych okazji żeby zapomnieć o wszystkim i cieszyć się tylko nim .

____________________________________________________

Rozdział!!!

Szaleje! Dwa na dzień?

Uprzedzam, że najbliższy pojawi się w ferie! ( koło 13 lutego) wybaczcie... :(

Kooocham was!

Magnusowa